প্রায় ১৩-১৫ বছৰমান আগতে লিখি উলিওৱা কবিতাকেইটামান আজিৰ কিবা কিবা খুচৰি থাকোতে বিচাৰি পালো। যৌবনৰ ধুমুহাত জীপাল হৈ থকা কবিতা কেইটাৰ এটি কবিতা ......
তুমিজানিব নিবিচাৰা
মোৰ প্রেয়সীয়ে কেনে পুৰুষ ভাল পায়?
যাৰ এহাতত থাকে জ্বলন্ত চিগাৰেট
আৰু আনটো হাত থাকে কোনোবা বিদেশী গাড়ীৰ কোমল ষ্টেয়াৰিংত
-তেনে পুৰুষ তাইৰ প্রিয়।
তাই কবিতা ভাল নাপায়
কাৰণ কবিতাত সপোন নাথাকে
থাকে তেজ, বিশ্বাস আৰু অনূভৱৰ নিৰ্ভেজাল গোন্ধ
তাই বিচৰা পুৰুষজন হ'ব লাগিব পৰিষ্কাৰ পৰিচ্ছন্ন
হয়তো গাত থাকিব লাগিব এযোৰ কঢ়া ইস্ত্রীৰ ছুট
অনুভৱৰ শব্দ আৰু আউল বাউল
দাঢ়ি চুলিৰ মাজত জীৱন বিচাৰি ফুৰা বহেমীয়ানবোৰ
তাইৰ বাবে পাগল
কাৰণ
তাইৰ বাবে জীৱন উপভোগৰ বস্তু
তেন্তে শৰীৰ কি পণ্য??
অথচ তাইৰ মোৰ প্রয়সী
তুমি জানিব নিবিচাৰা কিয় ?
কিয় তাইৰ মোৰ প্রয়সী?
তুমিটো জানাই কবিতা মোৰ জীৱন
তাই মোৰ কবিতা
আধুনিক অথবা উত্তৰ আধুনিক..
তাইৰ শৰীৰত তাই নেদেখা কবিতাৰ সাঁজ দেখো মই
তাইৰ চকুত ৰ'দ আৰু উশাহত ফাগুণ
তাই অনুভৱ কৰিব নোৱাৰা গভীৰতা তাইৰ বুকুত
চকুৰ পতাত তাইৰ সপোন তিৰবিৰাই
তাইৰ মাত মোৰ বাবে শীতলতম
হয়তো মৃত্যুতকৈও
তাইৰ সংগ মোৰ শান্তি সৰোৱৰ
তুমি জানা এহাতে মই চিগাৰেট ল'ব পাৰো
লব পাৰো সুৰাৰ বটলো
কিন্তু ইহাতেৰে মই এৰিব নোৱাৰো
জীৱনৰ সচা সাঁজ।
-ৰক্তিম-
(৩১ জুলাই/২০০০)
https://www.facebook.com/groups/axomiyakothabotora/permalink/490570827662085/
No comments:
Post a Comment