শোৱা-কোঠাৰ কাষতে এজোপা মধুৰি আম গছ। খিৰিকীৰে অহা পোহৰৰ বাটতো সম্পূৰ্ণকৈ আবৰি থকা বাবে শোৱা-কোঠাতো সদায় ঠাণ্ডা হৈ থাকে, সদায় এক শীতৰ অনুভৱ থাকে কিন্তু সেই একেই কাৰণতে কোঠাতো ক্রমাৎ জেকা হ'বলৈ ধৰিলে আৰু লগতে বিছাৰ উপদ্রবো বাৰুকৈ বাহিল। সেয়েহে গছজোপাৰ ডাল পাতবোৰ কাটি লঠঙা কৰি দিয়া হ'ল।প্রথম দুদিনমান ভালেই লাগিল কিন্তু এতিয়া লাহে লাহে গৰমে গ্রাস কৰিছে শোৱা-কোঠা। শোৱ নোৱাৰা অৱস্থা ৰাতিওঁ।দুখনকৈ ফেন ব্যবহাৰৰ পিছতো ঘাম বৈ থাকে দিনে নিশাই সেই একেই কোাত। গৰম যেন এডাল বিছা হৈ এতিয়া ছালত অভিশাপ হৈ পিটপিটাই। তথাপি চিন্তা নাই অনাগত দিনত লঠঙা মধুৰি জোপাত আকৌ ফল ফুল ফুলিব, ছাঁ-শীতৰ অনুভবে পুণৰ বাসোপযোগী কৰিব মোৰ শোৱা-কোঠা, আকৌ খিৰিকী আৱৰি ভৰি থাকিব সেইজ নমাই আনিব শীত কাৰণ গছজোপা কাটি পেলোৱা হোৱা নাই।হাইৱে নিৰ্ণমাৰ বাবে অসমত (তেজপুৰক সাঙুৰি) কচু কটাদি লক্ষ লক্ষ গছ কটা হৈ আছে।মোৰ এই photo-খনত থকা গছবোৰৰ বৰ্তমান এডাল গছো জীয়াই থকা নাই, উদং সেই ঠাই। সেই বাটেদি কেতিয়াবা আগ বাঢ়িলে বুকু খন কপি উঠে।পৃথিবীখন যেন অকাল বাৰ্দ্ধক্যত।পৃথিবীৰ মৃত্যু যেন সমাগত। এডাল মাথো সাধাৰণ মধুৰি গছে মোৰ জীৱনত যদি ইমান প্রভাৱ পেলাব পাৰে তেনেহ'লে যি লাখ লাখ গছ কটা হ'ল তাৰ পৰিণতি প্রকৃতি আৰু মানুহৰ ওপৰত কিমান ভয়াবহ হ'ব পাৰে? উন্নয়নক আমি পিঠি দিব নোৱাৰো সঁচা কিন্ত উন্নয়ৰ 'ecological cost' নিৰ্ধাৰণৰো কিবা এটা প্রক্রিয়া থকা উচিত। ২০০ বা ৩০০ বছৰীয়া বা তাতোধিক আয়ুসৰ, বীৰদৰ্পে থিয় হৈ থকা, মানবজাতিৰ লগতে সমস্ত জীৱকুলৰ উপকাৰ কৰি অহা এই গছবোৰক লাখৰ ঘৰত অনায়সে হত্যা কৰাতো সচাকৈ জানো 'উন্নয়ন'ৰ সংজ্ঞাৰ গদ্দীত পৰে? মানুহৰ উন্নয়ন জানো মানুহৰ বিনাশত সন্নিহিত হৈ থাকিব পাৰে? এই সিদ্ধান্ত লোৱাৰ দায়িত্ব মাথো মানবজাতিৰ, চৰকাৰো মানুহসমষ্টিৰ আহিঁলাহে। এদিন হয়তো উন্নয়নৰ স্বাক্ষৰবহন কৰিবলগীয়া এই তথাকথিত 'Four Lane Highway 'দি ময়ো যাম কৰোবালৈ কিন্ত মনত সদায় এটা প্রশ্ন থাকিব 'এই যাত্রা কোন দিশে ?'
No comments:
Post a Comment