চেন্নাই, মোৰ বৰ্হিঃবিশ্বৰ প্রথমখন দুৱাৰ

কাৰণতো আছিল অনাকাংক্ষিত। দেউতাৰ কৰ্কট ৰোগৰ চিকিৎসাৰ বাবে প্রথমবাৰলৈ এখন চেন্নাই অভিমুখি ৰেলৰ বুকুত সোমাই পৰিছিলো। একো ধাৰণা নাছিল চহৰখনৰ বিষয়ে। অলপ শংকা আৰু অলপ সচেতনাক বুকুত সাবটি লৈ তিনি দিনৰ দিনা চেন্নাই চহৰত উপস্থিত হৈছিলোগৈ।

চেন্নাইত নতুন চাকৰিত যোগ দিয়াৰ পিছত অসমৰ বন্ধুসকলৰ সৈতে

সচাকৈ ক'ব গ'লৈ ইমান ব্যস্ত, ইমান আহল-বহল আৰু ইমান দেশী-বিদেশী গাড়ী একেলগে জীৱনত প্রথমবাৰলৈ দেখি অলপ বিচূৰ্তি নোখোৱাকৈ থকা নাছিলো। পৰিকল্পনা কৰা ধৰণেই দেউতাৰ চিকিৎসা আৰম্ভ হ'ল আডিয়াৰ কৰ্কট ৰোগ প্রতিস্থানত আৰু সমান্তৰালভাবে আগবাঢ়িল চহৰখনৰ লগত মোৰ চিনাকী পৰ্ব।

জীৱনত প্রথম সাগৰৰ বিশালতাক অনুভৱ কৰাৰ সুযোগ দিছিল এই চহৰে। বেচন নগৰ সাগৰৰ তীৰত থিয় হৈ দূৰ দিগন্ত শান্ত দৃষ্টিৰে চাই ৰওঁতে কাণত অহৰহ ঝংকাৰিত হৈ আছিল দেবকান্ত বৰুৱাৰ সেই চিনাকী কবিতাটো.."সাগৰ দেখিছা? দেখা নাই কাহানিওঁ...."। আজিও সজীৱ এখন সৰু চহৰৰ ব্যপ্তি ভেদি  সাগৰৰ নীলিম উৰ্মিমালাত ডুব যোৱা সেই অনুভৱ।

প্রকৃতাৰ্থত, অতি কম সময়তে মই চহৰখনৰ প্রেমত পৰিছিলো। যি কোনো বস্তু বা বিষয়ৰ লগতে একোটা বা তাতোধিক নঞথৰ্ক দিশ সাধাৰণতে থাকে কিন্তু এই চহৰৰ কৰ্মপটু মানুহখিনিৰ নিষ্ঠা আৰু সততাই মোক বাৰুকৈ আকৃষ্ট কৰিছিল। এবাৰ এজন অট' চালকে ভাড়া কিমান লাগিব সুধোতে কৈছিল -" আপুনি জনা বুজা মানুহ। দূৰত্বৰ হিচাপত যি ভাল দেখে দিব। ভগবন্তই আমাক সদায় ওপৰৰ পৰা চাই থাকে আমি কোনেও কাকো অন্যায় কৰিব নালাগে।" কৰ্মবিমূখ বুলি অপবাদ থকা আমাৰ জাতিটোৰ যেন চেন্নাইবাসীৰ কৰ্মপটুতাৰ পৰা যথেষ্টখিনি শিকিব লগা আছে।

চেন্নাই চহৰখন বহল পৰিধিত তামিলিয়ান সকল ভাষিক গোড়ামীৰ বাবে জনাজাত। মোৰো যথেষ্ট অসুবিধা হৈছিল প্রথম অবস্থাত। দেউতাক সেয়ে এদিন কৈছিলো-" ভাষিক যোগাযোগৰ ফালৰ পৰা চেন্নাইত থকা আৰু ফ্রান্সত থকা একেই। চেন্নাইত যদি টিকিব পৰা পৃথিবীযায় তেনেহ'লেৰ যিকোনো ঠাইতে টিকিব পৰা যাব।" এইখিনিতে এইটো কথা ক'বই লাগিব যে তাতে শিক্ষা গ্রহণ কৰা ভাতৃপ্রতীম তেজপুৰৰ ইন্দুকল্পক যেতিয়া তামিল ভাষাত সলসলাই কথা কোৱা দেখিছিলো তেতিয়া সচাঁকৈ গৰ্বিত অনুভৱ কৰিছিলো। এতিয়া অবশ্যে চেন্নাইত যথেষ্ট সংখ্যক উত্তৰ ভাৰতীয় লোকৰ প্রবজন ঘটিছে আৰু যি সমান্তৰালভাবে ভাষিক সংমিশ্রণৰ এখন নতুন দুৱাৰ লাহে লাহে মুকলি কৰিছে।

দেউতাৰ চিকিৎসাৰ অন্তত সিদ্ধান্ত লৈছিলো যে মই চেন্নাই চহৰতে কৰ্ম জীৱনৰ এক নতুন পাতনি মেলিম। ভবা ধৰণেই ২০০৬ চনত আহি এই চহৰত আহি খোপনি পিটিছিলো আন কেইবাজনো বন্ধুসহ আৰু তাৰ পাছতে আৰম্ভ হৈছিল চহৰখনৰ লগতে দাতিকাষৰীয়া ঠাইসমূহক পুংখানুপুংখভাবে জনাৰ এক উন্মাদ অথচ সচেতন প্রক্রিয়া। আডেয়াৰ, ভেলাচেৰী, পেডুংগুৰি, মাউন্ট ৰ'ড, পেৰিচ, আন্নানগৰ, ত্রিবানময়ূৰ, গিন্ডী, তাম্বৰম, চাইদাপেই, ট্রিপলিকেন, ই.চি.আৰ, পণ্ডীচেৰী, মহাবলীপুৰম ইত্যাদিৰ কতনা স্মৃতি বুকুত আজিও উচাহেৰে নাচি আছে।

চেন্নাই চহৰে মোক পৃথিবীখনক নতুনকৈ চাবলৈ শিকালে, এজাক নতুন বন্ধু দিলে, আত্ম-বিশ্বাস যোগালে  লগতে যোগালে  কৰ্মস্পৃহা, যাক সাৰঁথি কৰি আজিও চলি আছি মোৰ জীৱন ৰথ।

চেন্নাই, মোৰ বৰ্হিঃবিশ্বৰ প্রথমখন দুৱাৰ, মই প্রেমত পৰা প্রথমখন চহৰ।

Share