এখোজ দুখোজকৈ গৈ অজানিতে তাই ফুল পাহ চিঙিলে। এটুপাল
তেজ বিৰিঙি উঠিল কাইট ডালত। তিৰবিৰাই থকা দুটুপাল চকু
পানী দুগালত লৈ মোক ক'লে- "পিতাই মইটো জনা নাছিলো বতাহতো
যে মাটি ফাটে।" অবিশ্বাসী ফাগুণ নীলা শব্দ কৰি দুভৰিৰ তলেৰে
কুলু-কুলু কৈ বৈ গ'ল।
ছঁবি ছঁবি লগা দিনবোৰ, পোহৰ পোহৰ লগা ৰাতিবোৰৰ মাজত তুমি
কোন মায়াবিনী? এন্ধাৰৰ দৰে কিয় বাঢ়ি আহা মোৰ দুচকুত সুযোগ
পালেই? কিয় মোৰ আঙুলীবোৰত মোহাৰি মোহাৰি আঁকি দিয়া জীয়াই
থকাৰ গান? কিয় মোক উৰুৱাই নিব বিচাৰা যাযাবৰি এটি পাতৰ দৰে
উদ্বাউল বতাহ জাকৰ মাজত?
তোমাৰ দুচকুৰ উজ্জ্বল ৰামধেনুৰ ৰংবোৰ গাত সানি ল'লো। এয়া যে
মোৰ ৰংৰ তৃষ্ণা। মোৰ শুকাণ চালবোৰৰ হতাশা মই ৰংৰে গুচাম। ৰঙা,
নীলা, সেউজীয়া, হালধীয়া....আস্....কি সজীব। ৰংবোৰ লাহে, লাহে
নৈ হয়। নৈ বৈ যায় পুণৰ বুকুৰ মাজলৈ।
পুনৰ ৰক্তিম হৈ উথলি উঠে আবেগ
সুৰুযৰ হেঙূলীয়া ৰঙেৰে...
-ৰক্তিম-
২১আগষ্ট/১২
বেংগালুৰু
No comments:
Post a Comment